week van de gedichten


Het is deze week de Poëzieweek  tot 6 februari meer aandacht voor het gedicht, het woord, de verbeelding. Tom Lanoye schreef  het Poëziegeschenk Vrij — wij?
Geen woord zo vrij als vrij
Het weert wat men verbiedt
Smetvrij, vetvrij. Kogelvrij
Maar wat is dan ‘gastvrij’?
(Ontdaan van vreemdelingenwaan?)
En vogelvrij: een doel, een straf?
Of een verzuchting op een graf?
Hier ligt hij: Eindelijk vrij.’

Ik hou van woorden omdat de woorden direct beelden oproepen in mijn hoofd.
Net vandaag  raamposters opgehangen op de ramen van FriesGoed.
Zodat als ik naar buiten kijk eerst woorden zie en niet alleen een grijs land en razende auto's door natte sneeuw.

De woorden, ze dansen in mijn hoofd, samen met mijn gedachten. Doordat ze soms botsen ontstaat er weer een nieuwe bewegingen en nieuwe ideeën. Wat had ik graag schrijver of dichter willen worden. Maar ik heb dyslexie dus woorden schrijven zodat ze te begrijpen zijn voor anderen is voor mij een uitdaging.
Ik wist heel lang niet dat ik dyslexie had, het werd pas ontdekt toen ik bezig was met mijn scriptie kunstgeschiedenis op het HBO. Mijn docent vroeg mij of ik me wel eens had laten testen, omdat ik consequent woorden verkeerd schreef.
Maar zeg nou heerlijk  hte  is toch mooier als beeld dan het. Hte vormt een soort driehoek, mijn ogen zoeken naar beelden, van alle kanten worden de woorden bekeken en soms passen ze. Maar wat ik vind passen vinden andere fout. Nog steeds schaam ik me ervoor als ik een stuk tekst heb geschreven en daarna mensen beginnen te lachen. Nog steeds zijn mijn zinnen kromme verzinsels opgebouwd uit kleine dansende beeldjes.
En toch schrijf ik graag,  en lees ik om de wereld om heen totaal te vergeten. Hele films draaien voor mijn ogen terwijl ik de woorden probeer te begrijpen. En daarna droom ik.
Als ik schilder of tekenen gaat het op dezelfde manier, een dialoog in mijn hoofd laat beelden ontstaat. Ik wil dan ook het liefst alleen werken omdat ik bang ben dat ik zonder dat ik het weet misschien wel hardop praat. Onbegrijpelijke zinnen waarvan andere denken die is ‘gek’. Ik snurk dan ook, hele luide ademhaling, een soort oergeluiden, die vanuit mijn diepe zelf een weg naar buiten zoeken en onverwacht eruit springen.

Voor nu genoeg omdat anders de woorden verzanden in herhaling of klaagzangen van de ziel en die hebben we al genoeg.




Reacties

Populaire posts van deze blog

elk afscheid is de geboorte van een nieuwe herinnering

wat een aandacht wordt er verlegen van

het is weer bijna 4 mei