verdwaald tussen de bomen in mijn eigen huis



Zaterdag 31 maart hadden we de opening van de expositie van Ton Broekhuis. Donderdag muurtje geverfd om de foto's beter uit te laten komen en de hele inrichting veranderd. 
En het gevecht aangegaan om alles recht te hangen.
De vervreemding stroomde langzaam onze boerderij binnen. 
Smurrie in de sloot wordt ineens een eigenwijs kleurrijk beeld.

Vrijdag aan het bakken geslagen, carrot muffins en scones en natuurlijk sûkerbôle puddingcake.  Uitgestald op de etagère's, het ziet  er prachtig uit. 

We waren er helemaal klaar voor, om twee uur had ik mijn zwarte jurk aangedaan en zaten we te wachten. Maar er kwam niemand. half drie, niemand. Enigszins zenuwachtig liep ik wat heen en weer. Niemand. 
14.45 uur Ton en zijn lief kwamen en keken wat verward om zich heen, een hele lege straat en geen mens binnen.
Maar toen om 14.50 als eerste oude bekende van de Kunstwerfplaats en toen kwamen er maar meer auto's, meer mensen, bekende en minder bekende en om 15.15 uur waren er ruim  60 mensen.   Wat een feest.

Ton en ik zijn niet gevlucht,  want eigenlijk houden we niet van  openingen, maar het was ongedwongen, er was aandacht voor het werk en voor elkaar. 

En wat is zijn werk mooi en wat is het een heerlijk ingewikkelde maar oprechte kunstenaar, recht uit z'n hart, eerlijk, complex maar  briljant als het gaat om het vastleggen wat wij niet zien. Mulisch schreef ooit eens 'het beste is het raadsel te vergroten' en dat doet Ton met zijn werk. Hij fotografeert smurrie in de sloot op zo'n manier dat het een ondoorgrondelijk verhaal verteld. Complexiteit is de essentie van groot denkvermogen en wellicht het uitgangspunt wanneer je iets kunst gaat noemen. Zij confronteren mensen met het vreemde, het ongekende, en maken zo zichtbaar wat anders aan het oog onttrokken zou blijven. Niet alles kan even simpel zijn.
De vitaliteit van een samenleving is gebaat bij diversiteit en non-conformisme, bij geheimen en niches, bij ontvankelijkheid voor het vreemde. De Amerikaanse socioloog Richard Sennett ziet juist een beweging de andere kant uit. 'We leven in een cultuur die zich voornamelijk richt op wat eenvoudig te begrijpen is’, zei hij in een kerstnummer van De Groene Amsterdammer. 'Alles moet simpel en het liefst direct consumeerbaar zijn. We hebben daarom weinig geduld voor zaken die wat meer intellectuele moeite kosten. Voor subtiliteiten of tegenstrijdigheden is in zo'n cultuur geen ruimte.’
Ik mag verdwalen in mijn huis, proberen te doorgronden wat Ton heeft vastgelegd, ik mag mezelf uitdagen te proberen het te begrijpen.
Kom je ook verdwalen????


de dag daarna werd mijn moeder ziek en maandag is ze gestorven wat het verdwalen nog intenser maakt. 

Reacties

Populaire posts van deze blog

elk afscheid is de geboorte van een nieuwe herinnering

wat een aandacht wordt er verlegen van

het is weer bijna 4 mei