het Boekenweek thema heeft me bezig gehouden moeder de vrouw


ESTER NAOMI PERQUIN
MOEDER
Zoals ze in je praat en dingen vindt, dwars door je eigen woorden
klinkt, vaak ongevraagd, doe je haar nou wat opzij, je hebt toch
ogen, waarom moet dat nou zo open, die mouwen staan
je raar en doe een das om als het waait.

Het kan niet anders dan dat ik toch nog iets ga schrijven over het thema van afgelopen Boekenweek, moeder de vrouw. Het werd een persoonlijk verhaal dus heb getwijfeld.                                            

Heb nooit begrepen waarom de moederrol gekoppeld moet worden aan de vrouw, in het dierenrijk zie je dat het ook anders gebeurt , met het zeepaardje als ultiem voorbeeld. Maar als ik kijk naar mijn rol, als moeder. Mijn kinderen zijn opgevoed in een androgyn gezin, waarin we niet keken naar de verdeling tussen vrouwelijke of mannelijke taken maar in waar je goed in bent als mens. Zo kunnen alle drie mijn kinderen, waarvan twee vrouw en één man, allemaal hetzelfde. Het grappige is dat mijn zoon een naam heeft die zowel voor jongens als meisje wordt gebruikt en mijn oudste dochter een jongensnaam.  Heb zelf altijd genoten van mijn inzicht in auto’s en de technische zaken thuis, dit maakte mij onafhankelijk. En dat is wat ik mijn kinderen heb willen meegeven onafhankelijkheid in denken en doen.
Moet eerlijkheidshalve wel toegeven dat mijn huidige man wel technischer is dan ik en dat maakt me ook meteen afhankelijker.

Door over dit onderwerp te schrijven kan het niet anders dan ook te kijken naar mijn eigen moeder.
Mijn moeder was een prachtige vrouw. Als ze over straat liep bleven de mannen even staan en keken haar na. Ze woonde in Rotterdam, had het zwaar gehad in de oorlog. Ze had als  kind de bombardementen op de stad meegemaakt en dat heeft  grote impact op haar gehad. Al heeft ze er nooit over gesproken behalve stoere verhalen, mijn grootouders zwegen erover en  zeiden 'je moet door'.              Daarna draaide het bij mijn moeder om bezit en uiterlijk. Ze kwam mijn vader tegen , een prachtige man en  aan de leer voor dokter. Een mooiere combinatie was er niet. Wat was dat belangrijk voor haar. Ze bouwde een eigen huis in Roden en toen kwam ik.  Een kind met een hazenlip, een schisis. Of ‘een crisis’ zoals mijn dochter vertelde op school toen ze iets moesten vertellen over haar moeder.
Dat juist mijn moeder een onooglijk kind kreeg was een steek in haar hart en daar kon ze niet goed mee omgaan. Het kind aanraken was een opgave voor haar en ze wilde zo snel mogelijk dat het werd ‘gemaakt’. Foto’s van voor mijn operaties zijn er niet alleen deze ene vanuit het ziekenhuis. 
Mijn vader was arts en in overleg met de chirurg werd er besloten een vrij nieuwe operatie in te gaan zetten. En dat gebeurde, na drie maanden ging ik naar het ziekenhuis en werd ik ‘gemaakt’. Ook daar vertelde mijn moeder nooit over, mijn oma gelukkig wel. Die vertelde dat mijn moeder niet naar het ziekenhuis kwam omdat ze het emotioneel niet aan kon, mijn vader had een drukke huisartsenpraktijk,  dus ook hij had geen tijd. Maar oma ging wel. Oma sprak mijn moeder aan op haar gedrag en dat is mijn redding geweest. Dat het mijn leven lang me is blijven achtervolgen is een gegeven dat het invloed heeft gehad op mijn eigen moeders zijn is een feit. Toen ik zwanger was van mijn derde kind zei mijn moeder voor de zoveelste keer ‘Kun je het niet beter laten weghalen want je hebt twee gezonde kinderen en straks wordt de derde net als jij”.  Ik heb haar verzocht mijn huis te verlaten en heb gehuild. Mij daarna ook beseft dat ze het waarschijnlijk zei vanuit bezorgdheid om mij , en het eventuele kind met lip,  de last te besparen. Ik denk namelijk dat niemand van nature slecht is maar dat men handelt vanuit eigen context en denkt het goede te doen, zeker als moeder. En toch doen moeders het vaak helemaal niet goed. Terwijl,  zeker ook ik dacht,  ik ga het anders doen als moeder, als vrouw. Ik ga niet voor uiterlijk ik ga voor inhoud. Ik ga niet voor kapitalisme maar draag het socialistische gedachtegoed uit. Ik kom op voor de zwakkere en iedereen hoort er bij ‘ubuntu’. Als ik zag dat mensen werden gediscrimineerd vanwege afkomst of uiterlijk sneed dat letterlijk door mijn ziel. Mijn kinderen moesten iedereen accepteren.
Mochten zeker geen onderscheid maken. Mijn kinderen……………..  moesten                                    Wat was ik hard bezig me te bewijzen dat het anders kon, dat je als vrouw ‘alles kon’.

Verbouwen van een huis, het repareren van een auto, intellectueel op niveau blijven, bezig zijn met politiek, je inzetten voor de gemeenschap, bezig zijn met kunst als olie voor ontwikkeling en innovatie. 
En wat was ik weinig ‘echt’. Ik las mijn kinderen voor omdat het belangrijk was voor hun taal ontwikkeling en het contact. Ik organiseerde fantastische fantasierijke kinderfeestjes omdat ik wou laten zien dat je niet hoefde te consumeren maar het zelf kon organiseren en creëren. Ik liet ze meehelpen bij projecten en het verbouwen van het huis om ze te laten zien dat je er hard voor moet werken als je iets wilt bereiken. Dat het niet vanzelf gaat.
Dat openheid belangrijk is, dat delen van belang is, het benoemen ook als het gaat om seksualiteit. Alles werd besproken, er waren geen taboes, ongesteldheid werd gevierd en ook werd er openlijk gesproken over klapperende schaamlippen omdat elke vagina er toch echt anders uit ziet.


Wat ik vergat is dat er een eigen stuk is, kinderen recht hebben op eigen ontwikkeling en niet overal over willen praten, zeker niet met hun moeder. Een moeder moet er zijn. En daar ontbrak het soms aan. Ik probeerde er te zijn,  maar was ook vaak aan het werk, heel veel aan het werk. De vaders waren er wel maar de moeder was er niet. Ik las een artikel over de rol van vaders als het gaat om sociale ongelijkheid. Tussen hoogopgeleide moeders en laagopgeleide moeders zit bijna geen verschil. Maar zegt, hoogleraar Keizer,  dat vaders net zo’n belangrijke rol hebben als het gaat om de opvoeding. Uit onderzoek blijkt dat kinderen zich cognitief beter ontwikkelen als de rolverdeling tussen vader en moeder gelijkwaardiger is. Pffff dat is inderdaad goed gegaan allemaal cognitief hoog ontwikkelende kinderen. Ook zij heeft het weer over de hechtingsrelatie en dat dat belangrijk is voor het zelfvertrouwen van het kind. De relatie vader versus dochter meer invloed heeft op dat zelfvertrouwen. Maar het gaat vooral om kwantiteit en kwaliteit.
Nu heb ik nooit veel achter internet gezeten of op mijn telefoon maar ik was wel altijd druk. Altijd vergaderingen of dingen aan het organiseren en een ziekelijke drijf om mijn huis schoon te hebben. Ik denk dat ze van dat laatste het meeste last hebben gehad.
Mijn moeder is dood, vandaag precies een jaar, en hoe gek dat ook klinkt het is bevrijdend, ik hoef me tegenover haar niet meer te bewijzen.

Er is iets veranderd, ik wandel met mijn zoon, we spreken elkaar niet veel maar die wandelingen zijn kwaliteit.
Ik zie dat mijn dochters worstelen met het gegeven dat ik hun voorbeeld ben, zij hebben ook het gevoel dat ze alles moeten kunnen. Leggen de lat hoog. Het zijn prachtige vrouwen, richten hun leven  in vanuit eigenheid en eigen inzicht, werken hard en daar wringt het. Ik zie dat altijd nog als een belangrijk gegeven, het diepgewortelde calvinisme maar ook feminisme, als vrouw werk je hard, heb je ambitie en heb je een carrière. Blijf wat neerbuigend praten over vrouwen die een man hebben met een inkomen en dan zelf iets ernaast doen wat ze belangrijk vinden maar financieel geen moer voorstelt. En daar wringt het. Ben diep onder de indruk van het Boekenweek essay waar de moeder zich vrij vecht uit haar eigen cultuur .
Daar wringt het,  oordeel ik, veroordeel ik omdat ik hardwerkende vrouwen met blaren op hun tanden en handen adoreer maar de botox vrouwen die coach zijn veroordeel. Daar ga ik als moeder de fout in omdat de onbedoelde druk voelbaar is en ik mijn dochters wil stimuleren tot zelfstandigheid en niet tot speelpoezen van mannen. 
En daar doe ik precies hetzelfde als mijn moeder deed, ik wil ze pijn besparen, ze gevoel van eigenwaarde meegeven maar ga ze veroordelen als ze het totaal anders doen. Niet omdat ik niet van ze hou,  maar omdat ik niet ga voor uiterlijk maar voor inhoud,  omdat ik denk dat dat belangrijker is, ze daardoor gelukkiger worden. Ze daardoor meer vrijheden hebben en zich beter kunnen ontwikkelen. Ze zelfstandiger zijn , eigen keuzen en afwegingen durven maken . In het Oostblok neemt het aantal vrouwen op belangrijke posities toe, in Nederland zijn er nog steeds minder vrouwen in Gemeenteraden en Provinciale Staten. Het aantal vrouwelijke hoogleraren is dramatisch laag. Vrouwen moeten meer op posities komen met formele macht en die routes moeten niet lopen via het bed. Want juist die diversiteit is zo van belang , we denken dat we het hebben opgelost maar de polarisatie neemt toe. Als we niets doen blijven de mensen aan de top zichzelf klonen en komen er anderen die hetzelfde zijn. Mijn dochters moeten zichzelf zijn, zich niet klonen in wat anderen van hun verwachten. Wat hun moeder van ze verwacht. 
En dat zichzelf zijn is verdomd ingewikkeld. Het is verdomd ingewikkeld je schaamhaar te laten staan, je niet op te maken en je geen fuck aan te trekken wat anderen van je vinden. Je niet druk te maken om je uiterlijk. 



Mijn moeder vond juist precies precies het tegenovergestelde belangrijk;  ga voor uiterlijk dan kom je verder,  en vaak is dat ook zo. Want mooie vrouwen  krijgen betere positie en hogere salarissen. En toch blijf ik volhouden ga voor inhoud.....................

Mijn dochters zijn mooi en hebben inhoud. 

Het komt goed. 
Ubuntu

Reacties

  1. Hallo daar, als een nieuweling in crypto-valutahandel, verloor ik veel geld door alleen op de markt te navigeren. In mijn zoektocht naar een echte en vertrouwde handelaar, kwam ik Anderson Johnny tegen die me begeleidde en hielp om zoveel winst te maken tot een bedrag van $ 40.000. Ik deed mijn eerste investering met $ 1.000 en behaalde een ROI van $ 9.400 in minder dan 8 dagen. U kunt contact opnemen met deze deskundige handelaar via e-mail tdameritrade077@gmail.com of op WhatsApp +447883246472 en wees klaar om uw eigen getuigenis te delen

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

elk afscheid is de geboorte van een nieuwe herinnering

wat een aandacht wordt er verlegen van

het is weer bijna 4 mei